Dwór Artusa w Gdańsku, podobnie jak inne tego typu dwory w innych miastach Europy jest związany z sięgającą średniowiecza tradycją rycerską. Wspólna nazwa dworów pochodzi od imienia króla Artura. Gdański Dwór Artusa stoi w najbardziej reprezentacyjnym miejscu miasta, przy Długim Targu (Langer Markt), nieopodal Ratusza Głównomiejskiego.

Pierwszy Dwór Artusa powstał w Gdańsku około 1350 r. i w został rozbudowany w następnych latach. W 1476 roku budynek starego dworu uległ zniszczeniu w wyniku pożaru. Wkrótce potem staraniem władz miasta i przy jego wydatnej pomocy finansowej Dwór Artusa został odbudowany. Kilkadziesiąt lat później, w I poł. XVI w. przebudowano fasadę nadając jej wygląd utrzymany w stylu renesansowym. Kolejna przebudowa, pod kierunkiem sławnego architekta gdańskiego, Abrahama van den Blocke miała miejsce w latach 1616 - 1617, kiedy to dodano kamienny portal, fasadę przyozdobiono rzeźbami Scypiona, Temistoklesa, Kamilla oraz Judy Machabeusza, a renesansowy szczyt zastąpiono attyką z rzeźbami Sprawiedliwości i Siły. Na szczycie umieszczono rzeźbę Fortuny.  

Początkowo służący jako miejsce spotkań patrycjuszy, po 1476 r. zmienił swój charakter z rycerskiego na mieszczański i stał się miejscem spotkań towarzyskich i biznesowych by w latach 1742 - 1945 pełnić rolę giełdy. Ostatnia przebudowa, miała miejsce w latach 30-tych XX w., wymieniono wtedy okna w fasadzie budynku i usunięto z nich zegar.

Wnętrze Dworu Artusa ozdobione było licznymi dziełami sztuki i freskami. Jego wystrój powstawał przez czterysta lat, najstarsze dzieła sztuki, które zachowały się do 1945 r. pochodziły z XV w. W XVI i XVII w. ściany Dworu Artusa pokryto boazeriami i fryzami przedstawiającymi sceny mitologiczne, historyczne i biblijne. Jednak najsłynniejszymi dziełami sztuki były dwa obrazy olejne "Orfeusz wśród zwierząt" pędzla Hansa Vredemanna i "Sąd Ostateczny" Antona Möllera, oba miały prawie 50 m2 i były najprawdopodobniej największymi obrazami na płótnie jakie powstały w Gdańsku.  

W latach 1545-1546 w przestronnym wnętrzu skonstruowano unikatowy piec kaflowy (o wysokości 10,64 m), który jest największym piecem kaflowym w Europie. Urządzenie to zbudowano pod nadzorem mistrza gdańskiego Georga Stelzenera przy użyciu 520 kunsztownie wykonanych kafli. 

W 1943 r. przeprowadzono ewakuację połączoną z wykoniem dokumentacji fotograficznej wnętrza. W marcu 1945 r. budynek został poważnie zniszczony, a sklepienie zapadło się do wnętrza. Zaginęło też wiele dzieł sztuki stanowiących wyposażenie Dworu, między innymi sławny "Sąd Ostateczny" i obrazy "Oblężenie Malborka", "Okręt Kościoła" z XV w. oraz dzieła Martina Schonincka z pocz. XVI w. "Chrystus" i "Madonna". Odbudowę i renowację dworu Artusa rozpoczęto w 1947 r.