Pierwszy Dom Zdrojowy, zwany też domem kuracyjnym (Kurhaus) przy plaży w Sopocie został wybudowany staraniem Jeana Georga Haffnera w 1824 r. Był to niewielki, parterowy budynek ustawiony prostopadle do linii brzegowej. W 1837 r. dobudowano do niego piętro, na którym umieszczono niewielkie pokoje hotelowe.
Jesienią 1879 r. rozpoczęto budowę drugiego, większego Domu Zdrojowego według projektu berlińskiego architekta prof. Schwaltowa. Oddany do użytku w 1881 r. budynek z muru pruskiego wypełnionego cegłą charakteryzował się dużą ilością rzeźbionych drewnianych zdobień. Usytuowano go przy ul. Powstańców Warszawy (Nordstrasse), a pomiędzy budynkiem i plażą urządzono park zdrojowy z fontanną. Uroczyste otwarcie nowego domu zdrojowego miało miejsce w lipcu 1881 r. Budynek rozebrano we wrześniu 1909 r. aby zrobić miejsce na nowy, jeszcze większy Kurhaus.
Wkrótce po rozbiórce drugiego Domu Zdrojowego rozpoczęto budowę nowego, trzeciego już Kurhausu w Sopocie zaprojektowanego przez profesora gdańskiej Technische Hochschule Karla Webera przy współudziale budowniczego miejskiego Paula Puchmüllera i znanego architekta Adolfa Bielefeldta. Uroczyste otwarcie nowego Domu Zdrojowego miało miejsce niecały rok później, 16 czerwca 1910 r.
W dobudowanym do Domu Zdrojowego skrzydle otwarto kasyno, a w budynku obok hotel. Wnętrza kasyna były równie bogato zdobione jak wnętrza Domu Zdrojowego. O popularności kasyna świadczył fakt, że było ono czynne przez okrągły rok dwadzieścia cztery godziny na dobę! W sezonie letnim liczba gości sięgała kilku tysięcy tygodniowo. Bywały w nim koronowane głowy, jak na przykład król Hiszpanii Alfons XIII latem 1931 roku oraz gwiazdy kina, jak Greta Garbo w 1932 r. W parku zdrojowym urządzano koncerty, pokazy mody oraz inne imprezy na otwartym powietrzu, między innymi w ramach corocznego Sopockiego Tygodnia Sportu (Zoppoter Sportwoche). Z myślą o gościach kasyna w latach 1924 - 1927 w sąsiedztwie Domu Zdrojowego wybudowano najbardziej luksusowy i najdroższy hotel nazwany Kasino-Hotel według projektu dwóch profesorów architektury z Technische Hochschule: Richarda Kohnkego i Otto Kloeppela. Część kosztów budowy, wynoszących około dwudziestu milionów guldenów, została pokryta z zysków z pobliskiego kasyna. Do hotelu doprowadzono alternatywny osobny wodociąg, którym dostarczano wodę morską do kąpieli.
Sopocki Dom Zdrojowy był największym ale nie jedynym Kurhausem w okolicy. W sąsiedniej Oliwie, która określana była mianem kurortu (Luftkurort) od początku XX w. istniał Kurhaus z pokojami hotelowymi i restauracją, w 1909 r. w nadmorskim parku w Jelitkowie wybudowano Dom Zdrojowy, nazywany również Halą Plażową (Strandhalle). Podobnie jak i w innych tego typu budynkach mieściły się w nim pokoje hotelowe, restauracja, kawiarnia i sala balowa. Dużo wcześniej powstał Dom Zdrojowy w Brzeźnie, wybudowano go w latach 1840 - 1842. Budynek ten spłonął w 1892 r. ale już rok później otwarto kolejny Dom Zdrojowy w Brzeźnie, tym razem w sąsiadującym z nadmorskimi wydmami parku. W 1900 r. na wydmach w Brzeźnie wybudowano Halę Plażową z pokojami hotelowymi, restauracją i kawiarnią. Niewielki zakład kąpielowy z restauracją powstał na Westerplatte w 1838 r. w 1880 r. oddano na Westerplatte do użytku nową Halę Plażową, a w 1894 r. nowy, duży Dom Zdrojowy z restauracją. Stogi także posiadały Dom Zdrojowy, stał on w parku nad Pustym Stawem, a na plaży powstała wkrótce Hala Plażowa z pokojami hotelowymi i restauracją. W 1920 r. wybudowano na plaży nowy zakład kąpielowy, a sześć lat później nową, większą Halę Plażową z kawiarnią i restauracją na parterze oraz pokojami hotelowymi na piętrze.
Made with Mobirise css site templates
