Westerplatte powstało w początkach XVIII w. jako wyspa u ujścia Wisły w wyniku długotrwałego nanoszenia przez rzekę piasku i mułu. W 1838 r. powstał tu pierwszy sezonowy zakład kąpielowy i restauracja nazwane Seebad Westerplatte. Uruchomienie regularnej komunikacji z wykorzystaniem statków wycieczkowych zatrzymujących się przy przystani Westerplatte przyczyniło się do wzrostu popularności tego miejsca. Pod koniec XIX w., po zasypaniu wschodniego ujścia Wisły i połączeniu Westerplatte ze stałym lądem nastąpiła dynamiczna rozbudowa kąpieliska, oddano do użytku nową halę plażową, dom zdrojowy z restauracją, łązienki kąpielowe, zakłady lecznicze, pensjonaty oraz molo o długości 120 m. Utworzono także park zdrojowy z prowadzącą do niego brzozową aleją, wytyczono place zabaw dla dzieci oraz teren kortów tenisowych. Na przełomie XIX i XX w. kurort i kąpielisko odwiedzało w sezonie letnim ponad 100 tysięcy kuracjuszy. W nocy z 9 na 10 stycznia 1914 r. sztorm zniszczył drewniane budynki łazienek, przebieralnie i kabiny kąpielowe. Choć je odbudowano, a na przystani powstała nowa poczekalnia z restauracją, kurort nie odzyskał już dawnej świetności, na przeszkodzie stanął wybuch I wojny światowej. W 1924 r. Liga Narodów ostatecznie zdecydowała o oddaniu terenu Westerplatte Polsce, w celu utworzenia sładnicy tranzytowej.