Leibhusaren - kalendarium

Regiment Schwarze Husaren

9 sierpnia 1741 Najwyższym Rozkazem Królewskim utworzono w obozie Göttin Regiment Huzarów Nr 5 w sile pięciu szwadronów. Dowódcą nowo powstałego regimentu został major von Mackrodt.

3 maja 1742 wymarsz regimentu na Śląsk.

2 czerwca 1742 w okolicy miejscowości Krapkowice (niem. Krappitz) dochodzi do pierwszej potyczki Czarnych Huzarów z wrogiem.

11 czerwca 1742 zakończeni wojny śląskiej i podpisanie traktatu pokojowego we Wrocławiu.

10 marca 1744 po śmierci podpułkownika von Mackrodta na szefa regimentu zostaje mianowany pułkownik von Ruesch, następuje zmiana nazwy regimentu na Regiment Huzarów von Ruesch.

1744 – 1745 2. wojna śląska przeciwko Austrii

29 sierpnia 1744 Regiment Huzarów von Ruesch odnosi w bitwie pod Smetschna zwycięstwo nad austriackimi huzarami z regimentu Estarhazy.

9 października 1744 podczas odwrotu wojsk pruskich huzarzy z regimentu von Ruesch wspólnie z huzarami regimentu von Zieten odnoszą zwycięstwo w bitwie pod Moldau Thein. Następnego dnia król Fryderyk II uroczyście prowadzi Czarnych Huzarów w paradzie przed frontem swoich wojsk.

7 marca 1745 zwycięska bitwa z węgierskimi oddziałami pod miejscowością Dobrodzień (niem. Guttentag).

12 kwietnia 1745 zwycięstwo Czarnych Huzarów nad przeważającymi siłami austriackimi w bitwie pod Strzelcami Opolskimi (niem. Gross Strehlitz).

20 kwietnia 1745 zwycięska szarża w bitwie pod miejscowością Wołczyn (niem. Konstadt).

1 maja 1745 pod Jelenią Górą (niem. Hirschberg) huzarzy rozbijają oddziały austriackie.

22 maja 1745 zwycięstwo Czarnych Huzarów w bitwie pod Kamienną Górą (niem. Landeshut).

4 czerwca 1745 w bitwie przeciwko połączonym siłom austriacko-saksońskim pod Dobromierzem (niem. Hohenfriedberg), atakujący z flanki Czarni Huzarzy rozbili wrogie oddziały piechoty i zaatakowali kawalerię.

23 listopada 1745 w bitwie pod Henrykowem Lubańskim (niem. Katholisch Hennersdorf) Czarni Huzarzy zdobyli należące do Regimentu Kirasjerów Grafa Vitzthum ozdobne kotły. Po bitwie huzarzy otrzymali od króla prawo używania tych kotłów.

25 grudnia 1745 podpisanie pokoju drezdeńskiego kończącego drugą wojnę śląską.

1756 – 1763 wojna siedmioletnia przeciwko Rosji, Szwecji i Francji.

24 lipca 1757 pierwsze starcie huzarów z oddziałami kozackimi w okolicy wsi Plibischken (obecnie Głuszkowo w obwodzie Kaliningradzkim)

27 lipca 1757 bitwa z oddziałami kozackimi w okolicy wsi Niebuszen (obecnie Krasnogorskoje w obwodzie Kaliningradzkim).

30 sierpnia 1757 bitwa z wojskami rosyjskimi pod Gross Jägersdorf (obecnie Czerniachowsk w obwodzie Kaliningradzkim). W czasie bitwy, w której strona rosyjska miała pięciokrotną przewagę liczebną udało się Czarnym Huzarom rozbić rosyjską baterię artylerii.

24 listopada 1757 Czarni Huzarzy zdobywają Wolin, będący dotąd w szwedzkich rękach.

22 lutego 1758 w bitwie pod Stöckendrebber trzy wydzielone szwadrony Czarnych Huzarów rozbijają regiment francuskich huzarów Polaretzki zdobywając osiem sztandarów i srebrne pałki.

2 czerwca 1758 trzy wydzielone szwadrony Czarnych Huzarów jako pierwszy oddział pruski przekracza Ren w okolicy Düffelward, i po rozbiciu oddziału francuskich kirasjerów Bellefonds zdobywa sztandar i drugą parę pałek.

25 sierpnia 1758 walcząca na Pomorzu część regimentu wzięła udział w bitwie pod Zorndorf przeciwko armii rosyjskiej.

1 lipca 1759 oddział huzarów pod dowództwem majora von Baczko w bitwie pod Winden zdobywa dziewięć francuskich sztandarów i trzecią parę pałek.

13 października 1760 Czarni Huzarzy rozbili znacznie silniejsze rosyjskie oddziały w bitwie pod Miejscowością Wiechlice (niem. Wichelsdorf).

9 maja 1762 szefem regimentu Czarnych Huzarów zostaje ich dotychczasowy dowódca pułkownik von Lossow, następuje zmiana nazwy regimentu na Regiment Huzarów von Lossow.

15 lutego 1763 podpisanie na zamku Hubertusburg w Saksonii traktatu pokojowego kończącego 3. wojnę śląską.

1778 – 1779 wojna o sukcesję bawarską przeciwko Austrii

23 lipca 1778 Czarni Huzarzy starli się z niewielkim oddziałem wroga w okolicy miejscowości Kralowa Hola.

5 sierpnia 1778 kolejna potyczka w okolicy miejscowości Zwol.

18 października 1783 po śmierci von Lossowa na stanowisko szefa regimentu zostaje mianowany pułkownik von Hohenstock, od tej pory regiment nosi nową nazwę: Regiment Huzarów von Hohenstock.

23 maja 1788 nowym szefem regimentu zostaje pułkownik von Göckingk, a regiment zmienia nazwę na Regiment Huzarów von Göckingk.

1794 walki z polskimi powstańcami podczas Insurekcji Kościuszkowskiej

10 lipca 1794 bitwa pod Rajgrodem z oddziałem powstańców pod dowództwem Józefa Więckowskiego.

31 października 1794 bitwa pod Wizną z oddziałem powstańców pod dowództwem Andrzeja Karwowskiego.

29 grudnia 1794 generał von Suter zostaje nowym szefem, a regiment zmienia nazwę na Regiment Huzarów von Suter.

20 grudnia 1804 nowym szefem zostaje pułkownik von Prittwitz, równocześnie zmieniona zostaje nazwa regimentu na Regiment Huzarów von Prittwitz.

1806 – 1807 wojna przeciwko Napoleonowi I

1 października 1806 wkroczenie wojsk francuskich na terytorium Prus.

23 grudnia 1806 huzarzy von Prittwitza wzięli udział w bitwie pod Bieżunem (niem. Biezun).

7 i 8 lutego 1807 regiment von Prittwitza walczył przeciwko nacierającym oddziałom francuskim w bitwie pod Preussisch Eylau (Iława Pruska, obecnie Bagrationowsk w obwodzie Kaliningradzkim).

26 lutego 1807 podczas drugiej bitwy pod Braniewem (niem. Braunsberg) huzarzy powstrzymali powtarzające się ataki Francuzów umożliwiając pruskiej piechocie wycofanie się nad Pasłękę.

10 czerwca 1807 podczas bitwy pod Lidzbarkiem Warmińskim (niem. Heilsberg) huzarzy rozbili francuski regiment piechoty, a następnie regiment szaserów zdobywając orła 55 pułku liniowego.

9 lipca 1807 podpisanie traktatu pokojowego w Tylży.

7 września 1808 przekształcenie Regimentu Huzarów von Prittwitz w Leibhusaren-Regiment .

7 września 1808 nadanie prawa do używania Gwiazdy Orderu Czarnego Orła na ładownicy i koszu szabli oficerskiej .

16 października 1807 redukcja stanu osobowego regimentów kawaleryjskich z dziesięciu do ośmiu szwadronów.

20 grudnia 1808 podział Leibhusaren-Regiment na dwa, siostrzane regimenty, 1. Leibhusaren-Regiment i 2. Leibhusaren-Regiment .

1. Leibhusaren-Regiment Nr. 1

20 grudnia 1808 utworzenie 1. Leibhusaren-Regiment.

20 grudnia 1808 prawo do używania zdobytych w 1745 kotłów.

23 grudnia 1808 zmiana nakrycia głowy huzarów z kiwery na filcowe czako.

1812 kampania przeciwko Rosji.

1813 – 1814 wojna przeciwko Napoleonowi I.

17 marca 1813 wystąpienie króla Fryderyka Wilhelma III we Wrocławiu, rozpoczęcie kampanii przeciwko Napoleonowi.

5 kwietnia 1813 pierwsza potyczka huzarów z napoleońską kawalerią pod Dannigkow i Möckern.

13 kwietnia 1813 krwawa potyczka pod Biederitz.

2 maja 1813 huzarzy z 1. Leibhusaren-Regiment biorą udział w odbiciu Halle a. Saale z rąk francuskich.

28 maja 1813 bitwa pod Hoyerswersa, w której huzarzy stanowili tylną straż korpusu von Bülowa.

23 sierpnia 1813 huzarzy uczestniczą w ciężkich walkach o miejscowości Klein- i Grossbeeren.

6 września 1813 podczas bitwy pod Dennewitz huzarzy szarżując na wroga rozbijają dwa regimenty polskich ułanów oraz biorą do niewoli pułkownika barona Le Clouet, szefa sztabu marszałka Neya.

18 i 19 października 1813 huzarzy z 1. Leibhusaren-Regiment biorą udział w „bitwie narodów” pod Lipskiem.

24 listopada 1813 huzarzy przy wsparciu artylerii zdobywają ufortyfikowane miasto holenderskie Zutphen.

1 grudnia 1813 huzarzy tryumfalnie wjeżdżają do Amsterdamu.

14 grudnia 1813 zdobycie twierdzy Heusden.

22 grudnia 1813 bitwa pod Dorst, w której huzarzy rozbijają elitarną francuską jednostkę Garde d’honneur.

15 marca 1814 w czasie bitwy pod Compiégne huzarzy zdobywają dwie srebrne trąbki sygnałowe.

7 kwietnia 1814 huzarzy z 1. Leibhusaren-Regiment biorą udział w paradzie w zdobytym Paryżu.

15 czerwca 1815 nadanie nowego sztandaru Najwyższym Rozkazem Królewskim.

4 grudnia 1815 poświęcenie i uroczyste wręczenie nowego sztandaru.

5 listopada 1816 zmiana nazwy regimentu na 1. Husaren Regiment (1. Leib-Husaren-Regiment).

27 marca 1818 prawo do używania zdobytych w 1814 w bitwie pod Compiégne dwóch srebrnych trąbek sygnałowych.

1818 prawo do używania gwiazdy gwardyjskiej na pieczęci regimentu, powrót regimentu do macierzystych garnizonów w Gdańsku i okolicznych miejscowościach.

10 marca 1823 zmiana nazwy regimentu na 1. Husaren Regiment (gennant 1. Leib-Husaren-Regiment).

1830 – 1831 ochrona granicy z Rosją w związku z postaniem listopadowym.

30 sierpnia 1834 regiment bierze udział w wielkiej paradzie cesarskiej pod Królewcem (niem. Königsberg).

1832 zmiana huzarskiego, filcowego czako na nowy model o innym kształcie wykonany z usztywnionego czarnego płótna.

3 lutego 1836 czarny, huzarski bandolier zostaje zastąpiony białym.

1 grudnia 1837 do sztandaru zostaje dodany srebrny pierścień z inskrypcją I.H.R.

29 kwietnia 1841 nadanie wstęgi stuletniej do sztandaru, która uroczyście została dodana do sztandaru 7 maja 1841 w gdańskim garnizonie.

1 września 1841 wprowadzenie do użytku codziennej Attili dla oficerów.

1843 zastąpienie huzarskiego czako filcową czapką wzorowaną na frydrycjańskiej kiwerze.

13 kwietnia 1847 oficerowie otrzymują obszyte srebrną taśmą bandoliery.

1847 – 1848 ochrona granicy z Rosją w związku z powstaniem Wiosny Ludów.

12 września 1850 zmiana kiwery na futrzaną, wysoką czapkę – bermycę.

24 listopada 1853 zmiana umundurowania huzarów, dolman został zastąpiony czarną Attilą z pięcioma rzędami obszyć.

4 lipca 1860 zmiana nazwy na 1. Leibhusaren-Regiment (Nr. 1).

2 sierpnia 1860 książę Fryderyk Karol zostaje drugim szefem regimentu.

7 maja 1861 ostatnia zmiana nazwy regimentu, od tej daty do końca swojego istnienia nazywał się on 1. Leibhusaren-Regiment Nr. 1.

1863 – 1864 ochrona granicy z Rosją w związku z powstaniem styczniowym.

31 marca 1864 potyczka z powstańcami w okolicy Działdowa.

1866 wojna przeciwko Austrii.

14 maja 1866 mobilizacja związana z wojną przeciwko Austrii.

16 maja 1866 wybuch wojny pomiędzy Prusami a Austrią wspieraną przez państwa Związku Niemieckiego.

27 czerwca 1866 pierwsze starcie huzarów z wojskami austriackimi w miejscowości Trutnov (niem. Trautenau).

3 lipca 1866 1. Leibhusaren-Regiment bierze udział w bitwie pod Sadową / Hradec Kralove.

15 lipca 1866 podczas bitwy pod Tovačov (niem. Tobitschau) odstrzelony zostaje szpic sztandaru 1. Leibhusaren-Regiment.

23 lipca 1866 zawieszenie broni i zakończenie wojny z Austrią.

17 kwietnia 1867 nadanie srebrnego pierścienia do sztandaru z napisem „Tobitschau 1866”.

1870 – 1871 wojna przeciwko Francji.

16 lipca 1870 ogłoszenie mobilizacji w Prusach.

19 lipca 1870 Francja wypowiada wojnę Królestwu Prus.

30 sierpnia 1870 huzarzy biorą udział w bitwie pod Beaumont-en-Argonne, pierwszej większej bitwie tej wojny.

1 września 1870 bitwa pod Sedanem, podczas której doszło do całkowitej klęski francuskiej armii i poddania się cesarza Napoleona III.

3 września 1870 szwadron z 1. Leibhusaren-Regiment eskortuje cesarza Napoleona III do granicy Belgijskiej.

19 września 1870 początek oblężenia Paryża.

10 października 1870 huzarzy biorą udział w bitwie pod Artenay.

12 października 1870 regiment wjeżdża do Orléans i przekracza Loarę.

6-11 grudnia 1870 szereg walk i potyczek w okolicy miejscowości Beaugency i Cravant.

6-12 stycznia 1871 huzarzy biorą udział w bitwie o Le Mans, która kończy się zajęciem miasta przez oddziały pruskie.

30 stycznia 1871 zawarcie rozejmu i zakończenie wojny francusko-pruskiej.

22 czerwca 1871 1. Leibhusaren-Regiment wraca do swojego garnizonu w Gdańsku.

21 listopada 1882 w Berlinie utworzone zostaje Stowarzyszenie byłych huzarów przybocznych (niem. Verein ehemaliger Leibhusaren).

1889 wszystkie regimenty huzarskie zostają uzbrojone w lance.

9 sierpnia 1891 w Gdańsku zorganizowane zostały uroczyste obchody 150-lecia powstania Czarnych Huzarów. W uroczystościach wzięły udział oba siostrzane regimenty.

16 maja 1892 nadanie czarnych proporców z białymi czaszkami do lanc.

11 maja 1894 nadanie nowych haftowanych paneli do kotłów (niem. Paukenfahnen).

21 maja 1894 pięciu etatowych wachmistrzów i trębacz sztabowy otrzymują dodatkowe obszycie na mundurze.

4 września 1894 nadanie nowego sztandaru.

12 września 1895 nadanie prawa do noszenia futrzanych kurtek (niem. Pelzjacke).

27 stycznia 1896 huzarzy po raz pierwszy biorą udział w paradzie w nowych, futrzanych kurtkach.

27 stycznia 1899 nadanie prawa używania przez huzarów i podoficerów oficerskiego wzoru na szabeltasie.

27 stycznia 1899 nadanie kopii zdobytych w 1758 pięciu sztandarów.

23 czerwca 1900 ufundowanie przez cesarza Wilhelma II pomnika księcia Fryderyka Karola.

21 września 1915 nadanie monogramu WR II na naramiennikach.

2. Leibhusaren-Regiment Nr. 2

20 grudnia 1808 utworzenie 2. Leibhusaren-Regiment.

1812 kampania przeciwko Rosji.

1813 – 1814 wojna przeciwko Napoleonowi I.

2 maja 1813 huzarzy z 2. Leibhusaren-Regiment biorą udział w krwawej bitwie pod Gross-Görschen.

20 i 21 maja 1813 dwudniowa bitwa pod Budziszynem (niem. Bautzen).

26 sierpnia 1813 Czarni Huzarzy biorą udział w bitwie nad rzeką Kaczawą (niem. Katzbach), największej bitwie stoczonej na Śląsku.

27 sierpnia 1813 bitwa pod Rokitnicą (niem. Röchlitz).

29 sierpnia 1813 bitwa pod Lwówkiem Śląskim (niem. Löwenberg).

3 października 1813 podczas bitwy w okolicy Wartenburga huzarzy z 2 Leibhusaren-Regiment rozbili wielokrotnie większe oddziały francuskiej piechoty i artylerii.

16 października 1813 krwawa bitwa pod Möckern, w której oddziały pruskie rozbiły większą część francuskiego korpusu marszałka Marmonta.

21 października 1813 w bitwie pod Freiburgiem huzarzy biorą do niewoli francuskiego generała.

1 stycznia 1814 2. Leibhusaren-Regiment idący na czele korpusu Yorcka przekraczają Ren.

11 stycznia 1814 huzarzy biorą udział w bitwie pod Noisseville.

9 marca 1814 nocna szarża huzarów podczas bitwy pod Laon podczas której zdobywają pułkowego orła oraz kirasjerskie sztandary.

14 marca 1814 huzarzy przeprowadzają atak przez most nad Aisne przeciwko trzem francuskim regimentom kawaleryjskim.

28 marca 1814 bitwa pod Clayes, w czasie której poległo wielu huzarów.

30 marca 1814 atak huzarów na francuską baterię ciężkich dział podczas bitwy pod La Villette pod Paryżem.

15 czerwca 1815 nadanie nowego sztandaru (wręczenie 2 października 1815).

5 listopada 1816 zmiana nazwy regimentu na 2. Husaren Regiment (2. Leib-Husaren Regiment).

10 marca 1823 zmiana nazwy regimentu na 2. Husaren Regiment (gennant 2. Leib-Husaren Regiment).

1830 – 1831 ochrona granicy z Rosją w związku z postaniem listopadowym.

17 marca 1832 zmiana czako na nowe, wykonane z niebieskiego płótna.

3 lutego 1836 czarny, huzarski bandolier zostaje zastąpiony białym.

1 grudnia 1837 do sztandaru zostaje dodany srebrny pierścień z inskrypcją II.H.R.

29 kwietnia 1841 nadanie wstęgi stuletniej do sztandaru, która uroczyście została dodana do sztandaru 20 maja 1841.

13 sierpnia 1846 zmiana nazwy regimentu na 2. Husaren Regiment (2. Leib-Husaren Regiment).

1848 kampania w Wielkopolsce w związku z powstaniem Wiosny Ludów.

29 kwietnia 1848 huzarzy biorą udział w bitwie z powstańcami pod miejscowością Książ (niem. Xions).

4 lutego 1858 nadanie regimentowi mosiężnych kotłów.

4 lipca 1860 zmiana nazwy na 2. Leibhusaren-Regiment (Nr. 2).

7 maja 1861 zmiana nazwy regimentu na 2. Leibhusaren-Regiment Nr. 2.

18 października 1861 żona następcy tronu, księżniczka Victoria zostaje drugim szefem regimentu.

1863 – 1864 ochrona granicy z Rosją w związku z powstaniem styczniowym.

1866 wojna przeciwko Austrii.

3 lipca 1866 huzarzy z 2. Leibhusaren-Regiment biorą udział w bitwie pod Sadową / Hradec Kralove.

15 lipca 1866 huzarzy atakują miejscowość Tovačov (niem. Tobitschau), a następnie atakują kolumnę wojsk austriackich w okolicy miejscowości Rokytnice (niem. Roketnitz).

23 lipca 1866 zawieszenie broni i zakończenie wojny z Austrią.

1870 – 1871 wojna przeciwko Francji.

15 lipca 1870 regiment zostaje postawiony w stan gotowości.

26 lipca 1870 wyjazd na front.

14 sierpnia 1870 huzarzy zajmują miejscowość Nancy.

30 sierpnia 1870 bitwa pod Beaumont.

1 września 1870 podczas bitwy pod Sedan huzarzy prowadzą działania osłonowe.

5 października 1870 huzarzy biorą udział w bitwie pod Toury.

10 października 1870 bitwa pod Artenay.

18 i 21 listopada 1870 huzarzy walczą pod Illiers ostatecznie zajmując miasto.

2-4 grudnia 1870 regiment bierze aktywny udział w walkach w okolicy Orleans.

6-12 stycznia 1871 huzarzy biorą udział w bitwie o Le Mans, która kończy się zajęciem miasta przez oddziały pruskie.

26 maja 1871 regiment wyrusza w drogę powrotną do swoich garnizonów.

22 marca 1888 zmiana nazwy na 2. Leibhusaren-Regiment Kaiserin Nr. 2.

22 marca 1888 i 24 maja 1888 nadanie monogramu cesarzowej Wiktorii na naramienniki.

21 maja 1894 pięciu etatowych wachmistrzów i trębacz sztabowy otrzymują dodatkowe obszycie na mundurze.

15 czerwca 1894 nadanie białych proporców z czarnymi czaszkami do lanc.

27 stycznia 1895 nadanie nowego sztandaru.

18 stycznia 1896 nadanie prawa do noszenia futrzanych kurtek (niem. Pelzjacke).

27 stycznia 1899 nadanie kopii zdobytych w 1758 pięciu sztandarów.

10 sierpnia 1901 zmiana nazwy na 2. Leibhusaren-Regiment Königin Viktoria von Preußen Nr. 2.

Leibhusaren Brigade

7 września 1894 podczas parady w Elblągu cesarz Wilhelm II ogłasza decyzję o połączeniu obu, siostrzanych regimentów w jedną brygadę.

14 września 1901 utworzenie Leibhusaren-Brigade.

27 listopada 1901 pierwsze ćwiczenia kawaleryjskie nowej brygady na nowoutworzonym placu ćwiczeń na Zaspie.

27 maja 1908 w Gdańsku, z udziałem cesarza odbywają się uroczyste obchody stulecia utworzenia regimentów huzarów przybocznych.

1 października 1909 na uzbrojenie regimentów huzarskich wprowadzono nowy karabin kawaleryjski.

22 października 1909 cesarz Wilhelm II mianuje swoją córkę Viktorię Luizę drugim szefem 2. Leibhusaren-Regiment.

23 lutego 1910 Najwyższym Rozkazem Królewskim wprowadzono nowe huzarskie Attile w kolorze szaro-zielonym (niem. Feldgrau).

15 września 1911 dowódcą 1. Leibhusaren-Regiment zostaje następca tronu, książę Wilhelm, który piastował to stanowisko do 13 grudnia 1913.

1914 – 1918 udział w I wojnie światowej.

1 sierpnia 1914 do sztabu brygady dociera rozkaz mobilizacyjny.

9 sierpnia 1914 huzarzy biorą udział w pierwszej bitwie, pod Sint-Truiden w Belgii.

24 sierpnia 1914 bitwa z oddziałami francuskimi w okolicy Pecq i Marquain.

31 sierpnia 1914 półmobilny, zapasowy szwadron 1. Leibhusaren-Regiment bierze udział w bitwie w okolicy Ornety z oddziałami rosyjskimi wycofującymi się z okolic Stębarka (niem. Tannenberg).

5 października 1914 huzarzy biorą udział w szeregu potyczek z w okolicy miasta Arras.

22 października 1914 podczas bitwy pod Lille brygada prowadzi działania osłonowe.

2 listopada 1914 huzarzy walczą z nacierającymi oddziałami francuskimi pod Ypres.

14 listopada 1914 rozpoczęcie operacji przeniesienia brygady na front wschodni.

20 listopada 1914 brygada dociera w okolice Działdowa.

3 grudnia 1914 początek natarcia w celu zdobycia Ciechanowa i Przasnysza.

10 lutego 1915 brygada bierze udział w natarciu w celu zdobycia Sierpca.

17 lutego 1915 walki w okolicy Raciąża.

14 marca 1915 brygada zajmuje okopy w okolicy Raciąża i Drobina prowadząc walki pozycyjne.

27 maja 1915 brygada zostaje przeniesiona do Kłajpedy, gdzie dociera koleją 1 czerca.

4 czerwca 1915 natarcie na miejscowość Popielany na Litwie.

11 czerwca 1915 natarcie na Szawle.

24 czerwca 1915 natarcie na rosyjskie pozycje na linii Windawy.

17 lipca 1915 ciężkie walki w okolicach miejscowości Alt-Auz i Gross-Auz na Łotwie.

22 lipca 1915 rozpoczęcie operacji okrążenia oddziałów rosyjskich w okolicy Szawle-Wilno.

5 sierpnia 1915 natarcie w okolicy miasta Ponedele.

24 sierpnia 1915 początek natarcia w kierunku Dźwiny.

14 września 1915 natarcie na miasto Iłukszta.

21 września 1915 walki na pograniczy Litwy i Białorusi w okolicy jez. Dryświaty i Narocz.

20 października 1915 walki pozycyjne na Białorusi trwające do 17 marca 1916.

14 sierpnia 1916 przeniesienie brygady na Wołyń w okolice Kowla.

1 września 1916 przeniesienie brygady do Galicji w okolice Złoczowa.

30 września 1916 huzarzy wspierają korpus osmański i oddziały austriackie w czasie walk okopowych we wschodniej Galicji.

1-6 października 1916 krwawe walki w okolicy miejscowości Brzeżany.

27 października 1916 brygada zostaje przeniesiona do okopów w okolicy Złoczowa.

31 października 1916 huzarzy zajmują nowe pozycje w okolicy wsi Manajów, gdzie pozostają do 30 kwietnia 1917.

2 maja 1917 wymarsz brygady w kierunku północnym.

22 lipca 1917 walki na Ukrainie razem z Korpusem Karpackim.

29 lipca 1917 huzarzy docierają do rzeki Zbrucz.

8 sierpnia 1917 wycofanie brygady z Galicji do miasta Szawle na Litwie, gdzie brygada dotarła 18 i 19 sierpnia 1917.

20 sierpnia 1917 wymarsz na pozycje wyjściowe do ataku na Rygę.

1 września 1917 początek natarcia na Rygę, walki w okolicy miasta Wolmar.

23 września 1917 wydzielenie dwóch szwadronów z 2. Leibhusaren-Regiment z zadaniem wzięcia udziału w operacji Albion – desantu na wyspy Moonsundzkie.

20 października 1917 brygada otrzymała zadania zwalczania grup rewolucyjnych i band zbrojnych w okolicy Olity i Suwałk.

12 października 1917 początek operacji Albion, desant na wyspie Sarema (niem. Ösel).

17 października 1917 szturm na wyspy Hiuma (niem. Dagö) i Muhu (niem. Moon).

31 października 1917 jeden ze szwadronów z 2. Leibhusaren-Regiment zostaje przeniesiony do Częstochowy, gdzie pełni funkcje policyjne i tłumi zamieszki, drugi dociera do Łomży.

19 lutego 1918 1. Leibhusaren-Regiment rozpoczyna ofensywę w kierunku Mińska.

21 lutego 1918 patrol huzarów wchodzi do zajętego przez polskich legionistów Mińska.

28 lutego 1918 szwadron huzarów zajmuje miasto Żłobin.

3 marca 1918 podpisanie traktatu pokojowego w Brześciu Litewskim.

4 marca 1918 1. Leibhusaren-Regiment otrzymuje rozkaz ochrony linii demarkacyjnej na zachód od Orszy.

4 kwietnia 1918 pół szwadronu biorącego udział w zajęciu wysp Moonsundzkim zostaje dołączone do oddziału von Brandensteina i wysłane do Finlandii.

7 kwietnia 1918 oddział von Brandensteina ląduje w Lovisa.

19 kwietnia 1918 rozpoczęcia natarcia na Lahti.

6 czerwca 1918 ochrona linii demarkacyjnej w okolicy Borysowa na Białorusi, walki z oddziałami bolszewickimi.

1 października przeniesienie brygady na nowe pozycje, ochrona linii demarkacyjnej w okolicy Mohylewa.

11 listopada 1918 zaczyna obowiązywać zawieszenie broni.

21 listopada 1918 ochrona terenów w okolicy Kowna i Mariampola.

13 stycznia 1919 Leibhusaren-Brigade otrzymuje rozkaz powrotu do garnizonu w Gdańsku.

28 stycznia 1919 do Gdańska dociera 2. Leibhusaren-Regiment.

2 lutego 1919 do Gdańska dociera 1. Leibhusaren-Regiment.

20 lutego 1919 do Gdańska dociera sztab brygady.

9 kwietnia 1919 huzarzy ochraniają infrastrukturę kolejową i dworce w Gdańsku, Wrzeszczu i Nowych-Szkotach.

24 stycznia 1920 ostatnia parada w Gdańsku z okazji urodzin cesarza Wilhelma II.

5 i 6 lutego 1920 huzarzy opuszczają swoje koszary i udają się w stronę Lęborka.

Marzec 1920 formalne rozwiązanie Leibhusaren-Brigade i tworzących ją regimentów huzarskich.

Kwiecień 1920 włączenie po jednym ze szwadronów z obu regimentów jako 1. i 2. szwadron do 5. Regimentu Jazdy w Białogardzie.

Website was made with Mobirise